Colaboracións

A psicoloxía da man de Noelia Yáñez que nos leva á interiorización do ser humano, os seus sentimentos e todo o que o rodea.

Por Noelia Castro Yáñez

Levaba moito tempo sen xogar ao dominó. E cando falo de moito, refírome á indeterminación de número partido por cero, infinito. Non lembro a última partida, como acostumo a facer coas últimas veces e sobre todo coas derradeiras. Xa ten que ser forte a situación para que o galego lle asignase outra palabra distinta á vez que remata definitivamente unha serie, nós, que empregamos carallo para falar desde sorpresa ata dun pau da luz. Fronte a ese pensamento de “oxalá un último bico, un último todo”, eu non quero sabelo, négome a pensar que non se vai a volver repetir algo, do mesmo xeito que non tolero as despedidas. Vaite, pero non fagas ruído. E volve. Ben seguro que foi na taberna, con algún cliente cargado, de viño e de boas intencións. Adoitaba xogar cun encargado xubilado de Alcoa, un asiduo que rematou por converterse en familia. Bebía cubalibres en vaso de cacharro e coido que me falaba tanto da súa enxeñaría que rematei por facerlle caso e non estudar unha. Cada vez que a miña nai non podía xogar con el porque tiña moito traballo, berraba por min ata que deixaba de recitala lección e baixaba escaleiras abaixo para botarlle unha partida. Comezamos xogando ao futbolín cando eu non chegaba nin aos mandos, e paramos cando tamén parou el de gañar. Algún dicía por alí que nunca unha muller lle gañara, ata que lle gañei eu, unha meniña. Porque parvos hainos en todos lados, igual ca mulleres que xogan mellor ao futbolín ca min. O caso foi que do futbolín pasamos ao dominó, porque debía pensar que me ía gañar na arte de contar, sen saber que ía ser matemática, e en efecto, gañoume durante moitos anos porque as matemáticas non son números. Coma a meirande parte de adestradores, el tamén me ensinaba a gañar e pretendía que eu soubese perder. Cando comecei a gañarlle tamén a iso, pasou a chamarme corva, herdei o alcume cariñoso da miña nai pola nosa xenreira xogando. E cando acumulei moitas partidas vencedora, xa non quixo xogar máis conmigo. Mamá deixou a taberna e eu en Santiago desvinculeime unha miguiña de todas as cousas divertidas.

O conto foi que o venres pasado estaba agardando para pagar na libraría e coa teima da distancia social, quedei á altura dun expositor de cacharros e iso si que só puido ser unha sinal. Unha caixa de dominó chamando por min, vinte e oito pezas dicindo Noelia ao unísono. E eu merqueino, por suposto, cun dominó Fournier no faiado, do mesmo xeito que me farei cun Presas 2000 cando teña ocasión, e espazo. Porque xogar no salón sona a elite, pero a Belén ben seguro lle cheira a paredes engrasadas polas bolas que saian disparadas. Porque non, non vale parala. Non todo vale, nin a calquera prezo. Voltei xogar ao dominó coas regras medio esquecidas por un lapso de tempo bastante importante, e estou a pensar se petar na porta do asturiano coa miña caixa de dominó para ver se xoga conmigo unha partida.