Descubrindo o patrimonio: O Pazo de Láncara
O Pazo de Láncara atópase na parroquia de San Pedro de Láncara, no municipio homónimo, e posúe unha rica tradición histórica que se remonta a séculos pasados.
Nas súas orixes, no século XVI, a edificación era unha fortaleza, e nese momento os seus propietarios eran Beatriz de Castro e o seu marido Don Pedro Bolaño Ribadeneira, para despois pasar a mans de Doña Ana Pimentel Ribadeneira e Don Alonso Yebra, que emprenderon a construción do edificio que existe hoxe.
A diferenza doutros pazos da época, este non conta cunha capela propia, xa que a igrexa de San Pedro atópase a escasos metros. Desde finais do século XVI, os membros da familia Ribadeneira foron os patróns da igrexa, e tiveron o privilexio de ser enterrados no presbiterio, en sepulturas baixo un arcosolio nos laterais da capela maior.
O Pazo de Láncara alcanzou a súa maior relevancia e prestixio a principios do século XVIII, aínda que pasou por varias mans de familias nobres, ata que foi doado á Deputación da Coruña. Esta, na súa época, decidiu poñelo á venda en poxa pública, sendo finalmente adquirido polo industrial alemán William Putzer, quen levou a cabo importantes melloras na propiedade. Actualmente, o pazo está destinado ao turismo rural.
En canto á estrutura, o Pazo de Láncara preséntase como unha edificación de estilo palaciano, cun patio interior e torreóns na fachada, que orixinalmente non tiñan a mesma altura. Porén, debido ao proceso de restauración ao que foi sometido, as torres foron igualadas.
A fachada principal, orientada ao sur, é a máis destacada de todo o conxunto. A diferenza de outras partes do edificio, está construída en cadeirado, o que lle confire un carácter robusto e elegante.
A disposición das torres, xunto co corpo central máis baixo e lixeiramente afastado, crea unha composición que se distingue polo seu contraste entre o pechado das torres e o aberto do corpo central, concibido como unha loxa. As torres manteñen o seu carácter defensivo orixinal, aínda que carecen da solidez monolítica que caracteriza as construcións renacentistas.
Unha tripla arcada sobre piares decorados con molduras leva ao paseo porticado, que dá acceso ao patio e ás habitacións das torres.
A porta principal, de deseño barroco, presenta guarnicións con orelleiras, aínda que a execución da obra resulta basta e dista do modelo orixinal Porén, o traballo do canteiro no piso superior é máis refinado, xa que esta zona, ao ser a parte nobre, recibiu un tratamento decorativo máis coidado.
Sobre as arcadas da planta baixa ábrense tres balcóns con montante e balaustrada de pedra, e en ambos lados do vano central atópanse os escudos heráldicos da familia, timbrados con helmos de aceiro brunido e viseira entreaberta, como era propio daqueles cabaleiros que desempeñaron cargos na corte ou no exército.
En canto ao resto das fachadas, a que dá ao xardín é a única de interese destacable, froito dunha reforma posterior que ampliou a casa mediante a construción dunha terraza de grandes dimensións no primeiro piso. Para acceder desde o xardín, construíuse unha escaleira monumental de pedra cun trazado complicado.
Un dos elementos máis singulares do Pazo de Láncara é o seu recibidor, que actúa como distribuidor do conxunto e conecta as principais dependencias da planta baixa e do piso superior. O seu deseño é irregular e corresponde a dúas fases construtivas diferentes.
No lado norte e occidental, aprécianse dous corredores alintelados sobre columnas dóricas de fuste liso, mentres que nos outros lados, as fachadas presentan un carácter máis doméstico, con vanos dispostos de forma asimétrica.
Desde o recibidor, accédese á escaleira de pedra que conduce ao piso superior, un dos poucos elementos orixinais que se conservan no interior do edificio.
En conclusión, o Pazo de Láncara, testemuño de varias épocas e transformacións, é unha xoia arquitectónica que reflicte a historia e o liñaxe da nobreza galega, e hoxe en día segue sendo un referente cultural e turístico na rexión.